Een

Kon ik maar een leven redden.
Alleen maar een.
Een.

Het is niet dat ik wil 

dat een leven bedreigen wordt.

Alsof bedreigingen voor de mensenlijke levens zou,

helemaal niet bestaan als ik dat niet wou. 

Maar doodgewone leven verveelt me, 

Dat ik ervan moet slapen, 

Ik moet er klaar mee zijn, 

en ontsnappen. 

Gewone carriereloop? 

Dat is niet waar ik op hoop. 

Relaties waarin je alleen maar wachten kan, 

Dat ze afgelopen zijn en er om lachen dan? 

Huwelijken die tot slijtage en verzadiging komen 

en op de vleugels van leugens slagen volkomen,

om kinderen te kijken hoe ze ontkomen? 

Dat is niets waar ik over kan dromen.

En tenslotte een comfortabele dood?

Kan wel voor iemand aantrekkelijk zijn,

maar voor mij 

lijkt het een passiefe zelfmoord.

Waarom?

Omdat daar waar het brandt,

waar mens op de grens 

en op het rand 

tussen leven en de dood 

tussen goed en kwaad

in de moeite en gejacht
voor zichzelf staat

is gewoon waar ik thuis hoor.
En er is niets dat me veranderen
of  maken kan dat ik me zelf weer verloor.

Kon ik maar een leven redden.
Alleen maar een.
Een.

Zou ik kunnen zeggen dat ik een verschil heb gemaakt. 

  

Skatepark om acht uur s'ochtends

Ik heb er genoeg van joggen. Het verveelt me in laatste tijd. Daarnaast heb ik het skateboarden echt voor het lang al verwaarloosd. Aangezien dat na dat ik nu verhuisd ben vlak bij skatepark op Nieuw- Belgrado woon, heb ik besloten toen ik wakker vandaag werd om meteen te gaan skateboarden. Acht uur bam! We gaan. Mensen op de fietsen, mensen in de wagens, mensen in de bus. Aleksandar op zijn skateboard. Mensen gaan op het werk. Aleksandar gaat naar de skatepark. Mihajla Pupina is een lange straat. Lekker aanloop nemen. Snelheid is mijn vriend. Het maakt me wakker. Het maakt me nuchter. Stoplichten werken mee. Snel eroveheen. Olie over de stoep. Daar heb ik nooit van genoeg. Rechter voet op de plank, dij ondersteund me stevig en strak. Links gaat duwen. Pompen, pompen, pompen... Soms wil ik nooit stoppen... geen tijd voor andere floppen Race duurt precies genoeg, niet te lang en niet te kort. Delta City voorbij. Skatepark. Stop! Ren over het gras. Na deze marchute, glas glad beton van het park is onder mijn  voeten. Ik sta op mijn wielen, uit de mouw waar zijn de aduten? Olie, fakie olie, nolie, switch olie, alles op zijn orde tot 180 schopdraai uit fakie...Eerste serie op de vlakte klaar. Nu verzin ik een lijn over de elementen. Uit de noordelijke hoek aanloop recht op de bank. Bum tras bam dat is de klank. Diagonaal naar de volgende bank, hetzelfde klank. Naar de quoterpipe tuk hshhhh tak.... Lekker strak... Tweede serie over de vlakte... Nog een lijn over de elmenten... En zo afwisselend door... Niemand heeft er niets van gezien, niemand heeft er niets van gehoord... Er is alleen maar de bewaker in de cottage, en die schijnt te slapen. Weinig kans dat ik hem stoor... More, more, more. Poezie in beweging gemengd met adrenaline. Twaalf uur voorbij, hoor... Betere gevoel bestaat niet... Geen ene...
En alleen maar het beeld van het lege park onder schuine zon zo vroeg, die bewaar ik voor me zelf.

Eerste mei viering

Hoewel ik dit jaar niet zo hard heb gerwerkt, voor de internationale werkdag viering had ik me wel goed vermaakt. Op hetzelfde dag had ik mijn verhuising in Belgrado gedaan. Daarna ging ik naar Kragujevac terug.
 De dag daarvoor had ik een beleefd uitnodiging om naar privee feest op het platte land te gaan gekregen. Een kennis van mij  beste vriend had daar een onroerend goed, en wij mochten ook komen. Het onroerend goed bevond zich in de dorp Grbice vlak bij Kragujevac. Al toen ik voor het eerst voor dat feest heb gehoord wist ik wel dat ik daar naar toe wou gaan. Maar toen ik naar Kragujevac uit Belgrado kwam vond ik hetzelfde beeld op mijn plek. Iedereen van mijn vrienden was twijfelachtig over het feest en iedereen wilde bij mij thuis blijven. Maar daar waren al tien nachten achter elkaar en ik was er al en beetje ziek van. Toen werden ze een beetje boos op mij waar ik nerveus op heb gereageerd. En toen was het feest bijna verpest. Ik stuurde iedereen naar buiten en vertrok richting het feest. Twee vrienden gingen mee, andere twee gingen andere kant op. Mijn beste vriend was al daar met nog wat gkennissen en de gastheer. Ze kwamen met de auto om ons op te halen. En daar waren we. Het landgfoed was prachtig. Met ons er bij op het hele feest waren er alleenmaar negen mensen. Het huis op het landgoed was een echt pracht van oudheid. Alle elementen voor het feest waren samengesteld. We hebben een beetje gegeten en beetje gedronken en hele nacht door gedanst. Toen dag dag opkwamkonden we de prachtige natuur van Sumadija zien....

Blog verknoeien

                                                                                                                                           

Boeiend
overvloeiend
ga ik mijn blog nu verknoeien
op grammaticale wijze
ter creative reizen
naar resonante spijzen
die geen regels prijzen
maar imaginatie eisen
groeten aan de wijzen
wij zijn
speels muizen
ondergronds
verborgen
onrustig voor het morgen
niet zorgend
voor de volgorde
van de woorden
die je nu gehoord heb
woorden zorgen voor zich zelf
komen tot de magie na het zwerf
dat nooit bederft
maar altijd versterkt
hoe meer je 't herhaalt
des te meer dat het uitwerking van het werkt
en verscherpt
net als bij de spellen
ik ben een tovenaar
ik ben nooit klaar
hoe het ook
lijken kan
dat het zo is
zelfs om dit gedicht
af te maken
is voor mij een quiz...


Aleksandar Negovanovic

"Een-keer-gebruik vriendschappen"

Je stapt de bus in. Je bent er van te voren gekomen zodat er voor nu nog steeds genoeg zitplaatsen zijn. Binnenkort wordt de hele bus vol en er ontstaat een soort van kleine chaos er in. Een hele boel mensen zijn elkaar aan het omlopen en over zich heen aan het springen. Want iedereen is zijn eigen plek aan het zoeken. Er worden mensen opgehaald, er komen situaties dat tot  wisselingen van plaats leiden en zo voort. En natuurlijk, als een ware vagebondreiziger, niet eens overnadenkend, koos je je plek helemaal willekeurig. Met klein beetje geluk blijf je ook op datzelfde zitten, zonder dat je straks door iemand wordt opgehaald. Vervolgens, met wat meer geluk, wat gebeurt er: er wordt een goedopgevoede dame om in plaats op haar eigen plek, aardig gevraagd om naast de jouwe te zitten, omdat iemand anders de haarse liever zou willen hebben, en zo verder. Bla, bla, bla. Al dat beschaafdheid en al dat gelegenheid." Is het bezet"? " Nee natuurlijk niet", antwoord je even beschaafd. Tenslotte iedereen die een plek heeft is op zijn plaats, de rest moet trouwens staan. Het reis kan eindelijk beginnen. Je zit ongeinteresseerd in je omgeving een studieboek te lezen. De reisgenootte is haar mp3 op haar mobieltje aan het luisteren. Een verdwaalde blik hier, een verdwaalde blik daar. Niets bijzonders. En dan valt haar mp3 toevallig tussen de zitplaatsen. Die raap je aardig op." En je sleutels"? " Geen zorgens, die zitten vast,  hoor" met je antwoord is het eis gebroken. Nog even lezen. Haar koptelefoons zijn al lang niet meer in haar beide oren. En dan begint het van zelf... De hitte is te hoog, zo dat je opgewilderd op moet staan om je jas uit te doen. Dat begrijpt ze zelf wel, want zelfs haar voorhoofd is aan het zweten. En dan begint het weer:" Oef wat is het te warm." Hoe gaat het met jou"?Bla bla bla wat komt door het geklets uit: dat ze medicijn heeft afgestudeert en nu werkt. Dat ze drie jaar ouder is. Dat ze in hetzelfde wijk vlak bij jou woonde. Dat ze met je buurmeisje op school zat en wat niet. Spoedig worden jullie tegen elkaar geopend bijna net als beste vrienden. Levensdoelen, verhalen, lot, eigenpersonage verbeteringen... Alles komt op zijn orde. Positieve energie boeit van alle kanten, en je wordt daarmee opgevuld. Om de reis te verkorten is dat alles wat je nodig heb. Geen grotere verwachtingen, geen telefoonnummers verwisselingen, geen verbindingsverplichtingen. Geen namen. Wat betekenen in de eerste plaatsen onze namen in deze naamloze menigte.  En dan opeens sneller dan dat je dat verwacht hebt is het reis afgelopen. Er onstaat weer zo een verwarring net als van het begin. Iedereen wilt naar buiten. Je laat haar tussen de menigte verdwijnen, en vertrek je je eigen weg. Ieder eg zijn eigen lot. O ja, en ten laatste, ik was het al bijna vergeten. Neem geen afscheid. Afscheid zuigt.